четверг, 28 июля 2016 г.

Բառե՜ր, բառե՜ր…



Երբ երգ ես դառնում շուրթերին կարոտ
Եվ այրում են քեզ աչքերն անծանոթ -
Նշանակում է՝ հիշողությունդ ինչ-որ տեղ հասել
Ու կանգ է առել:

Երբ խենթանում ես ուրիշի համար ստեղծված
Կյանք-ժապավենի արագությունից -
Նշանակում է՝ որ սիրտդ քաջ չէ մտքերիդ նման
Թեև անցել է մաքառման ուղի:

Երբ որ արցունքի կաթիլ ես դառնում՝
Հայելանում  ես  հոգում ուրիշի -
Նշանակում է՝ քո միջով խենթերն են անցնում
Ու ավերում են ամե՜ն,
Ամե՜ն ինչ:

… Ու ե՜րգ ես դառնում շուրթերին կարոտ,
Ու այրո՜ւմ են քեզ անծանոթ աչքեր,
Ու հիշողությունդ է ինչ-որ տեղ այրող
Անթեղված կրա՜կ ու
Բառե՜ր, բառե՜ր…

… Բառերն ո՞ւմ են պետք,
Երբ սի՜րտն է դատարկ,
Երբ արձանանում են կարոտ շուրթերը,
Երբ կաղնու ճյուղի նման  վեր ձգված
Հոգին շոյում է օտար ամպերը…

Ս.Ումառ-Հարությունյան



Комментариев нет: