Կյանքի և մահվան սահմանագծին
Մի պահ կա՝
Անժամանակ մի ժամանակ,
երբ
Դիմագծեր են
հայտնվում դեմքիդ՝
Վախի՜,
Զարմանքի՜ ու
Սպասման…
Օրորվում է օրը
ոտքիդ տակ,
Անցյալը գալիքի
կոկորդն է սեղմում
Ու տարուբերվում
է մի հին հարցական՝
«Աստծո կամո՞ք
է արդյոք կատարվում…»
Լափո՛ւմ է մտքերդ մի անկուշտ կասկած,
Թե ուրիշ աշխարհ գույությո՞ւն ունի
Ու նորից ճոճվում է մի հին հարցական
«Այնտեղ մեկը կա՞,
որ ինձ ընդունի…»
Քեզ պատասխան են տալիս դիմագծերդ
Վախի՜,
Զարմանքի՜ ու
Սպասման
Կյանքի և մահվան սահմանագծին
-
Ի՛նքդ ես դառնում մի կոր հարցական:
Դու ձե՜ռք ես առնում-
Քեզ մեկնո՞ւմ են ձեռք,
Դու արհամարո՜ւմ
ես-
Քեզ սիրո՞ւմ
են շատ,
Քեզ դասո՜ւմ
ես վեր-
Քեզ վա՞ր չեն
բերում,
Ինչ որ տեսնո՜ւմ
ես-
Չի՞ խաբում քեզ
դա…
- Ամեն ինչ սո՜ւտ
է և ունայն…
Այսպես են քեզ
պատասխան տալիս
Դիմագծերդ՝
Վախի՜,
Զարմանքի՜ ու
Սպասման…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
20.07.16 Երևան
Комментариев нет:
Отправить комментарий