Աստվածուհիս սիրակեզ...

Իմ Հին Սիրո Աստվածուհին

Սիրակեզ,

Որ աղջիկ էր  ժամանակին,

Ճակատագրի վերքերի պես

Հասունացա՜վ-

Դարձավ կին:

Նայում է ինձ մայրական

Գորովանքով թախծալի -

Մենք իրար հետ մեծացա՛նք,

Բա՜յց…

Նո՛ւյնը մնաց իմ հոգին…

Ի՞մն է ցավը, թե՞ նրանը,

Կյանքն իմ մե՞ջ է,   թե՞ նրա-

Ի՞նչ կլիներ, եթե հոգիս

Մարմնիս նման ծերանար…

Դուր չէին գա

Ոռնող քամու սուլոցները ոխակալ,

Անձրևների շղարշներով պատված սիրո օրերս…

… Եվ սիրուհուս կուրծքը փարթամ

Գովերգող նոր տողերս:

Ծիծաղը չէ՛ր փոխարինվի

Տառապանքի էջերով,

Կրկներգերը կլինեին

Վշտի բոլոր երգերով:

Չէի խղճա նախանձ մարդկանց

Կապարագույն սրտերին,

… Կլսեի շեմիս կանգնած

Ձայնը Մահվան  ստվերի:

- Արի՜, արի՛ սիրահար,

Իմ դռները միշտ էլ բաց են քեզ համար.-

Ահա թե ինչ կլիներ

Եթե հոգիս

Ծերանար…

Հոգիս հիմա քրքջո՛ւմ է

Եվ իսկո՛ւյն էլ հեկեկում,

Քանզի մանուկ է մնացել

Սիրո հզոր ձեռքերում:

Իմ Հին Սիրո Աստվածուհի

Սիրակեզ,

Ինձ մի՛ նայիր մոր նման,

Սիրո հանդեպ եվ դո՛ւ և ե՛ս

Անզոր եղանք հավատա…

Մարմնիս պես լուռ լքեցիր-հեռացար

Սիրո քաղցր տանջանքից…

Իսկ ես միայն Վերջին շնչում կլքե՜մ -

Կբաժանվեմ նրանից:

Ս.Ումառ-Հարությունյան