Երկխոսություն

Երկխոսությունը այսպե՛ս է սկսվում…

Դու հա՛րց ես տալիս-

Լսել չես ուզում՝

Այսինքն ուզում ես լսել ա՛յն

Ինչ ի՛նքդ ես ուզում,

Ես էլ խոսում եմ

Ու քեզ չե՛մ լսում-

Այսինքն ուզում եմ լսել այն՝

Ինչ ե՛ս եմ ուզում,

Մի վարագույր է աստղերին ծածկում,

Լուսնին՝ քմծիծաղը շուրթին,

Մի տապան է հայտնվում երկնքում

Ու հանդարտ իջնում կոպերին:

Դու ո՞ւմ որդին ես

Եվ կամ էլ դուստրը,

Որ չես հասկանում լեզուն բնության,

Երեկոն հագնում է իր գույնը

Խոսում իր լեզով դյութական:

Արդյո՞ք խորթ է մեզ սիրո առոգանությունը

Ու  էլ չի շոյում ձա՛յնը

Կարոտի՜,

Կրքի՜,

Մեղքի հրակեզ,

Դու հա՛րց ես տալիս,

Լսե՜լ չես ուզում,

Ես էլ խոսո՜ւմ եմ

Ու չե՛մ լսում քեզ:

Ս.Ումառ-Հարությունյան