Իմ կշեռքը մի հրա՛շք է-

Իմ կշեռքը մի հրա՛շք  է-

Կշռաքարերն արցունքից                 

Ինչ կշռում եմ ծա՜նր է  գալիս…

* * *

Ծա՜նր են, ծա՜նր են հողին չընկած        

Արցունքները տղամարդու,

Նույնիսկ վերջին փոսը գցած

Մի բուռ հողից անարցունք:

Ծա՜նր է վերջին անգամ տեսնել

Լույսի մեռնող ստվերը,

Ծա՜նր է վերջին անգամ ըզգալ

Քեզ զգույշ շոյող ձեռքերը:

Ծա՜նրէ անխոս բառից ծնված

Ակամա չոր հոգո՜ցը,

Ու քեզ համար նախատեսված

Այրվող մոմի բոցը…

Ծա՜նր է, երբ որ համոզվում ես,

Որ դու երկու հայր ունես-

Մեկը լեզո՛ւդ, մյուսը խի՛ղճդ է

Մեկն ըմբո՜ստ է մեկը՝ հե՜զ:

Ծա՜նր է, երբ որ կառչած օդից

մեկին հենակ ես լինում,

Իսկ երբ արդեն պետք չես գալիս

կոտրվում ես, շպրտվո՜ւմ…

* * *

Գուցե մի օր ես էլ նետեմ

Կշռաքարերն  իմ  արցունք,

Միևնույն  է ի՞նչ էլ չափեմ-

Միայն ծանր է դուրս գալու….

Ս.Ումառ-Հարությունյան