Ծերերը

Ծերերը չեն մահանում
Չեն վերանում,

Այլ ուղղակի  գնում են,
Ուղղակի հեռանում:

Երբ կրակն իր վերջին

Բոցն է տալիս ու հանգում,

Երբ ճնճղուկների գունաթափ երանգները

Նրանց լքում են, հեռանում,

Երբ ամեն անգամՆրանց  տուն գալը

Բալենու նուրբ ճյուղերով է ողջունվում՝

Երբ աչքերով ծեր, ծնկներ մաշող

Սովորական,

Ամենօրյա իրենց ծեսը -

Ավարտին է մոտենում:

Նրանց միջով հոսում է գիշերը,

Սա՜ռն, անտարբե՜ր ու դաժա՜ն,

Ջնջում էՆրանց բոլոր հուշերը

Մատներով իր անկենդան…

Տարիները, որ առվակներ էին,

Կաթիլ առ կաթիլ դառնում են լճակ,

Ավելի են Նրանք մոտենում լուսնին:

Հույսները՝

Ճաղատ սրբող թաշկինակ…

Ս.Ումառ -Հարությունյան