Բարձրանում է հոգնած ձե՜ռքը կարոտի,
Հեռացնում է
իրարից թարթիչներս-
Աչքե՛րս բացում,
Կարոտի
աչքերն այնքա՜ն հարազատ
Տեղավորվում
են հայացքիս ներսում…
Պահարանի կիսաբաց դռնից,
Քո
շրջազգեստն է ոտքերը կախել
Միայնա՜կ,
Կարոտս
չի՛ հոգնում սպասելուց,
Կարոտս սպասում է համակ…
Մի ցա՛վ
է ճչում ժամանակի մեջ,
Իմ
ետևից կանչում է մի ձայն,
Դանդաղ
հեռանում եմ ներկայից՝
Կարոտս
գրկումս սեղմած…
Հուշերիս անոթը դատարկ է՝
Վշտաբեկ,
Սիրտս՝ նվաղած
– կարկամած,
Անոթի հատակում կանացի մի
ձեռք,
Մատներն
է սեղմում դառնացած…
Վազում է կարոտս
Սենյակից-սենյակ,
Հպվում
է դռան դիտանցքի ապակուն,
Հեռավոր
հուշերի երազ-քաղաքում
Մի
կին է կրծքով
Կերակրում
պատանուն…
… Կարոտս - հրաժեշտի չափ երկար,
Անխի՜ղճ,
Անավա՜րտ,
Անաստվա՜ծ…
Իր կիսադեմով աչքով է անում,
Համբուրում
է կոպերս հոգնած…
… Արևն անհոգի, աչքերս է բացում,
Ամոթխած
կարոտս - շշնջում
«Բարև՜»…
Ծաղկած
հոների փոքրիկ մի այգում,
Ժպիտդ
է թռչում
Տերևի՜ց-տերև՜…
Ս.Ումառ
Комментариев нет:
Отправить комментарий