вторник, 3 февраля 2015 г.

ԿԱՐՈՏ

* * *
Կարոտը նման է սիրուն`
Անօգնակա՜ն ու զգայո՜ւն,
Անպատասխա՜ն, գլխիկո՜ր,
Թախծոտ գիշերվա բոսոր լաչակով
Գալիս կանգնում է գլխահակ,
Ու չգիտես թե ինչո՞ւ
Միշտ կծկվում  սրտիդ տակ…

Առավոտյան լաց լինող աղջկական իր ձայնով,
Մե՛կ տնքո՜ւմ է,
Հեկեկո՜ւմ,
Բղավո՛ւմ է, հառաչո՜ւմ…
Մ՛եկ էլ այրող մատներով
Խիղճդ բանալ է փորձում:

Մե՛կ սրտիդ է ձեռք տալիս,
Մե՛կ հոգուդ հետ խաղալով խլվրտում է
Քո ծոցում,
Մե՛կ էլ հանկարծ կատաղած -
Ցավիդ ոտքն է սղոցում….

Ապրում ես այդպես՝
Քո մեջ կարո՜տը,
Դո՜ւ կարոտի մեջ,
Փայփայո՜ւմ, մեծացնում ես նրան,
Ինքդ ծերանո՜ւմ ես կարոտի նման,
Իմաստանում ես ու նոր հասկանում,
Որ  կարոտը երբ՜եք
Անտեր չի մնում….

Տե՛ր է ունենում,
Թե՛ երկնաբնակ, թե՛ երկրաբնակ…
Չգիտես ինչու
Տե՛ղ է ունենում
Ուղիղ կրծքիդ տակ…


Ս. Հարությունյան Ումառ

Комментариев нет: