воскресенье, 26 октября 2014 г.

Հոգո՜ցս… բանաստեղծություն




Քեզ հիշելիս խոր հոգոցս
մի տարերք է ինձ թվում,
ու ջրախեղդ պատրանքներս
ինձ լքո՜ւմ են, հեռանում…

Մնում է լոկ հույսի մի շող
անդունդի մութ երախում,
ու այդ շողի շուրջը կարծես
այդ հոգոցն է  թափառում:

Բողոքում եմ, ո՞ւմ և ինչո՞ւ,
ո՞վ է ձայնս լսելու,
ու սեղան եմ նստում տխուր
հոգոցիս հետ հարբելու:

Իմ սեղանին կարծես մահն է՝
մշտապատրաստ թամադան,
ու զարկվում են  բաժակները
իմ, հոգոցի և մահվան:

Բողոքում եմ կյանքից դառը,
հոգոցիս լուռ  խոսքերով,
քմծիծաղ է տալիս մահը
կիսահարբած աչքերով:

Դեղին, կարմիր բաժակների
մաղձն եմ ըմպում կում առ կում,
աչքս ուղղված հույսի շողին -               
կյանքը դժոխք է թվում:

…Քեզ հիշելը  խոր հոգոց է՝
միտքս լքող պատրանքներ,
ինքս ինձնից նեղանում եմ՝
համբուրվում եմ մահվան հետ…

Ս.Ումառ



Комментариев нет: