Թաց արտևանունքներս սառցակալել են…
Այդպես չի լինո՞ւմ,
լինում է, երբ վիրավորանքից սիրտդ սկսում է դանդաղ սառչել…
Մի կերպ դիմանում ես, փորձ ես անում լաց չլինել,
բայց չի ստացվում, այսինքն լաց չլինելը ստացվում է, իսկ այ արցունքների դեմ դառնում
ես անզոր…
Այդ դավաճան կաթիլները չեն դիմանում քո մեջ ու
դուրս են ելնում ի լուր աշխարհի հայտարարելու,
որ ոչ թե իրենք են դավաճաններ այլ դուրս են գալիս դավաճանությունը զգացողի
աչքերից:
Աչքերդ չեն բացվում ու տեսնում ես այլ պատկերներ,
ցուրտ ու մոխրագույն…
Տեսնում ես Նրա արյունոտվելու աստիճանի կրծոտած շուրթերը,
որոնք մոտենում են ու համբուրում ճակատդ ի նշան ներման:
Ներե՞լ…
Դավաճանությունը ներել չի ստացվի
ու քո բոլոր փորձերը ներելու
կավարտվեն անհաջողությամբ…
քանի որ դա մի պահ է, որ կարողանում ես գողանալ տիեզերքից
ու գիտես, որ այդ սիրտ սառեցնող պահը կսկսի տաքանալ ու հասնել մի ջերմային
աստիճանի ու քո մինչ այդ սպիտակ զգացմունքը կայրվի, կմոխրանա…
Այդ մոխիրների միջից մի կերպ ոտքի կկանգնես,
անօգնական,
ձեռքերդ կիջնեն ծնկներիդ,
հայացքդ անպայման կուղղվի դեպի երկինք ու…
ասելու բան չես ունենա:
Այդ պահի միակ ու անբաժան ընկերդ՝ լռությունը իր բռունցքով կհարվածի ուղիղ
սրտիդ…
Սիրտդ ցավից կբղավի.
- Ո՞ր մեղքիս համար…
Աչքերիցդ գետին ընկող սառցե կտորները կարձագանքեն.
- Դու զբաղվա՜ծ էիր, դե Նա էլ գնաց ուրիշի հետ, նրան զվարճանք էր հարկավոր,
իսկ դո՞ւ…
Դու ստիպած կլինես նայելու նրան միայն նկարներում
ու նույնիսկ փակ աչքերով կտեսնես նրա դավաճան աչքերը…
Ս.Ումառ
Комментариев нет:
Отправить комментарий