Վերջաբան... բանաստեղծություն

* * *

Իմ մեջ

կարող եմ տեսնել ուրիշի՝

մի անգամ քեզ ներելով,

Սիրտս է լալիս մեկուսի,

Հազիվ ոտքը քարշ տալով:

ճաք է տվել գավը սիրո,

Իմ անըզգույշ ձեռքերում,

ու թախիծին նենգաբարո

Տեղավորել իմ սրտում:

Սիրտս կարծես մի վիրավոր

թռչուն է նեղ վանդակում,

թպրտում է ու հեռավոր,

Իր անցյալը կարոտում:

Մոռացել եմ «Դրախտ» բառը,

չարչարում եմ խենթ սրտիս,

վազող տողով անցավ դառը,

Կյանքս բախտի ձեռքերից:

Սիրտս զգում է իր վախճանը,

թախիծն իր ողբն է ոռնում,                                    

կարծես սիրո վերջաբանը

այդքան հեշտ է մոռացվում:

Ես դնում իմ սցենարի

վերջաբանը՝

բազմակետ…

գիտեմ չկա վերադարձի,

նույնիսկ շատ նեղ արահետ:

Ս.Ումառ