Խոսի՛ր Պոետ բանաստեղծություն

Խոսի՛ր  Պոետ,

Պետք  է  խոսե՛ս,

Քո  խոսքին  Կհավատան,

Աստված  մի՞թե  դու  չգիտես ,

Որ  հոգսեր  ու  ցավեր  կան:

Մի՞թե պետք է, որ քեզ պատմեն,

Կամ բողոքեն զայրալից,

Քո կուրության շատ մեղքերը,

Պոետներն են քարշ տալիս:

Աստվածներից դեռ ոչ մեկը,

Չի եղել այսքան դաժան,

Զոհի մոխիր սեղաններից,

Միշտ եղել է բացակա:

Իսկ դու տեսար թուքն արյունոտ,

Շրթունքներից Աբելի,

Ու ընկած էր ոտքերիդ մոտ,

Անմեղության բանալին:

Քո նման էլ հիմա հազար,

Երկնագահներ են վխտում,

Ժողովրդիս բկին չոքած,

Արյուն քրտինք են խմում:

Գլո՞ւխ պետք է մենք խոնարհենք,

Գլխատվելու մռայլ դե՞մք,

Թե՞ չմորթված աղաղակենք

- Ո՞ւր եք, մեր Հին Աստվածներ:

Թե՞ Աբելի աչքերի պես,

Հառենք դեպի քո գութը,

Որ կայեններն այսօր այսպես

Մեզ խորտակեն անդունդը:

Խոսի՛ր Պոետ,

Պետք է խոսե՛ս,

Քո խոսքին Կհավատան,

Էլ ի՞նչ Աստված,  խորթ է նա մեզ,

Խոսի՛ր Պոետ,

Ժամն է մահ: