"Երևանյան օրեր" շարք օր երրորդ

* * * 

Ժամանակը չի սպասում մարդուն:

Ժամանակը իր ահռելի մեծ քայլերով մոտենում է ու կուլ տալիս քեզ:

Այն ինչ եղել է երեկ, դա արդեն անցնում  է պատմության գիրկը:

Ի՞նչ կլինի վաղը, պետք չէ իմանալ

Գնահատի՛ր, փայփայի՛ր ժամանակդ, հատկապես ժամանակի այն հատվածը, որն անցնում է քեզ սիրելի մարդու հետ:

Այսօր կիրակի է ինչպես միշտ գնումներ կատարելու օր:

- Մեքենան հանիր մինչև իջնեմ, լա՞վ, ես հիմա սանրվեմ ու… պատրաստ եմ:

- Գիտեմ քո սանրվելը, մի կես ժամ կտևի:

- Ե՞րբ է այդպես եղել, որ…

Բնակարանիցս մինչև ավտոտնակ մի 10-12 րոպեի ճանապարհ է:

Ճանապարհն ասֆալտապատ չէ: 

Մեքենայի շարժիչը  տաքացրեցի, անցավ ևս 5-7 րոպե:

Երբ կանգնեցրեցի շենքի մոտ, կինս վերևից բղավեց:

- Նոր եմ մանիկյուր քսել, բարձրացիր, որ պայուսակներն իջեցնես:

Բարձրանում եմ 5-րդ հարկ:

Իջնում ենք միասին:

Անցավ 10 րոպե:

- Վայ, Գագ ջան, հեռախոսս մոռացա, կբարձրանա՞ս, ես բարձրակրունկներով եմ:

- Հեռախոսն ի՞նչիդ է պետք, մի կես ժամից երևի տանը կլինենք:

- Բա ՞որ մամաս զանգի, խնդրում եմ, ցավդ տանեմ:

Նորից բարձրանում եմ…իջնում… ևս 10 րոպե:

Ճանապարհը տևեց 35 րոպե, ամեն փողոցում փոքր, բայց ամեն դեպքում խցանումներ են:

… «Բիրիքնոց» կոչվող շուկայում կանգնեցնելու տեղ եմ փնտրում, մի կերպ տեղավորում եմ մեքենան սյան մոտ, առանց հաշվի առնելու որ իմ կողմի դուռը չեմ կարող բացել:

Մեքենայից իջա կողքի դռնով:

Առևտուրը տևեց 30 րոպե, խոսքը իմ կողմից կատարված առևտրի մասին է:

Կինս մոտեցավ 20 րոպե հետո:

Վերադարձանք:

Մինչև բարձրացրեցինք պայուսակները, ավելի ճիշտ ես երկու անգամ բարձրացա իջա, տևեց 20 րոպե:

Մեքենան նորից տարա ավտոտնակ:

Աստված իմ, ե՞րբ պետք է վերջապես հանգիստ պառկեմ հանգստանամ:

Հեռվից տեսա  շենքի մուտք մտնող հարևանիս՝ Համոյին, պայուսակները ձեռքին, երևի նա էլ է շուկայից գալիս:

- Համո, լիֆտը պահի մինչև գամ:

Վերելակում օղու անտանելի հոտ եմ առնում:

- Համո, ե՞րբ ես հասցրել, քո տունը շինվի:

- Խմածս 100 գրամ է, շուկայից եմ գալիս, Գագ ջան, բա դո՞ւ:

- Ոտքո՞վ ես գնացել շուկա:

- Հա, բա ինչ, ոտքով ընդամենը 15 րոպեի ճանապարհ է: