"Երևանյան օրեր" շարք օր առաջին

* * * 

Եղանակը բանի նման չի:

Կապույտ երկինքը ծածկվել է մոխրագույն կարկատաններով, հոնքերը կիտել ու կարծես սպասում է ինչ որ բանի` միանգամից իր ասելիքն ասելու:

Դե երկնքի ասելիքը անձրևը պետք է որ լինի ու թույլ փչող քամին դա հասկանալով աշխատում է արագացնել ընթացքը:

Կանգառում հավաքված մարդիկ աչքերով փնտրում են սպասվող անձրևից թաքնվելու տեղ:

Որտեղի՞ց կամ ինչպե՞ս կանգառում հայտնվեց այդ կինը, ոչ ոք չհասկացավ:

Երևի գյուղից է, կամ տանից  քաղաք է դուրս եկել բավականին ուշացած ժամանակով:

Ամեն մոտեցող ավտոբուսի կամ «Գազելի» մոտենում է, փորձում կարդալ թե որ երթուղով է գնում ու նորից վերադառնում ծառի տակ, սպասելով հերթական տրանսպորտին:

Կանգառում բոլորի դեմքին ժպիտ է:

Կանգառին մոտեցավ հերթական ավտոբուսը:

Նրանք ովքեր պետք է որ նստեին մի պահ կանգ առան, երևի սպասելով հին մատներով կապոց-տոպրակն ամուր սեղմած կնոջ մոտենալուն, մտածելով, որ կօգնեն:

Այս անգամ մոտեցավ առջևի բացած դռանը:

Դռնից իջնում էր կանաչ շրջազգեստով ու վարդագույն կոշիկներով մի հաստամարմին կին:

- Այ պառավ, տե՞ղ ես գտել կանգնելու, ճանապարհ  տուր իջնենք: Օ~ֆ, էս գեղացիք ամեն տեղ պետք ա խանգարեն:

Կինը քիչ կողմ քաշվեց առանց պատասխանելու:

Երբ դռնից էլ իջնող չկար գլուխը ներս մտցրեց ու դիմելով վարորդին հարցրեց:

- Տղա ջան, հիվանդանոց հասնո՞ւմ ես:

- Ո՞ր հիվանդանոց, մայրիկ:

- Էն որ գլխավորի անունը Ռազմիկ է:

- Չգիտեմ, հիվանդանոցի անունն ասա:

- Չեմ հիշում բալա ջան, գիտեմ, որ մեր նախագահի պարտիայի հիվանդանոցն ա:

- Բոլորն էլ իրանն են էլի, թե նստում ես, արագացրու:

Մի ուսանողուհի ներսից մոտեցավ դռանը:

- Գնում է տատի ջան, նստի'ր,- ձեռքը պարզեց, որ օգնի բարձրանալու:

- Ապրի արևդ աղջիկ ջան, հաստատ գնում ա, չէ՞, Գարեգինս երևի մեռավ ինձ սպասելով:

- Գնում է տատի ջան, քեզ Հանրապետական հիվանդանոցն է պետք, կհիշե՞ս:

- Էդ նախագահինն ա, չէ՞:

Նստեց, կապոցը դրեց գոգը ու նայեց շուրջը:

Հետո իրեն նստելու տեղ տված, կանգնած աղջկան դիմելով հարցրեց:

- Բա տոմսավաճառն ո՞ւր ա:

- Չկա', մայրիկ ջան,

- Ֆրանսիա է տեղափոխվել, - սրամտեց  աջ կողմում նստած ծաղկավոր փողկապով մարդը:

Աղջիկը նայեց նրա կողմն ու նորից դեմքով դարձավ դեպի կինը:

- Իջնելուց փողը կտաս վարորդին, ինքը քեզ կասի որտեղ իջնես:

- Ինչքա՞ն եմ տալու,- աչքերը տագնապալից են:

- Հարյուր դրամ:

- Որ գաթա տամ կլինի՞, մաքուր տնական, խորիզով սարքած, Գարեգինս շատ է սիրում:

- Չգիտեմ մայրիկ ջան, իրեն հարցրու, Գարեգինն ո՞վ է:

- Ի~, մեղա քեզ..,- խաչակնքեց ու նայեց կողքերը:

- Մարդս է, բա ուրիշ ո՞ւմ անունը պետք է տամ: Շտապօգնությունով են տարել, տանեմ հասցնեմ կարող ա վերջին անգամ ա, ձեռքիս թխածը թող ուտի, նոր ինչ լինում է, Աստծո կամքն է:

- Լավ տատի ջան, քեզ հաջողություն, քո  ամուսնուն էլ առողջություն, ես պետք է իջնեմ:

Մոտեցավ վարորդին ցածր ձայնով ասաց:

- Երկու հատ, տատիկից փող չվերցնեք, այ այստեղ կպահեք:

Կինն աչքերով փնտրում էր մեկին երևի խոսելու համար:

Ավտոբուսում լսվեց վարորդի ձայնը:

- Մայրիկ ջան, տուր տեսնենք էդ ի՞նչ գաթա ա, քո սարքածը համով կլինի:

Կինն արագ բացեց գոգի կապոցը:

… Ավտոբուսում  անտարբեր, դավաճան լռությունն էր ու մի ձեռքով ղեկը բռնած, մյուս ձեռքով գաթան բերանը տանող վարորդը: