Ականջդ Խղճի

Խղճիդ Ականջը փակի՛ր բամբակով,

Որ էլ չլսես սիրո քայլերս,

Որ Լռությունդ կաթնամշուշով

Լափի՛ մտքերս:

Սառցե ձեռքերով հույսերս գրկի՛ր,

Որ ճշմարտությունը մերկանա,

Սպասումն ու Կարոտը համբուրի՛ր,

Շուրթերովդ սատանա:

Քմծիծաղն է գալարվում դեռ,

Դեքիդ՝ Ժպիտ չէ  դուրեկան,                                        

Ու Աչքերդ ինչպես  մի բեռ

Կլանում են իմ Ներկան:

Նույն օրենքներն են, և Քո՛ մեջ, և Ի՛մ,

Արժանիքներս թելի՛ց են կախված,

Մի՞թե Սուտն իր մատներով ճղճիմ,

Կմորթի Սերս անարգված:

Բա՛ց  արա Խիղճդ, վերադա՛րձ եմ Ես,

Խղճիդ ականջը Ի՛նձ զոհաբերիր,

Ես քեզ սիրո՛ւմ եմ:  Ես սիրում եմ Քե՛զ

Արդեն քանի՜, քանի՜ տարի: