Մենություն

Շփոթվածությունդ՝

Իմ երկմտանքն է,

Հույզերիս տոնը՝

Լույսի արարում:

Չապրածս կյանքի ճոճվող կամուրջները՝

Կորցրած պահեր,

Հուսահատություն:

Սեթևեթանքդ՝

Անտարբեր դիմակ

Հանգիստ նայում է ճակատիս գրին,

Որտեղ վազում է մենությունը չար

Ցուցումներ տալիս մունետիկներին:

<Տարածեք ամբողջ տիեզերքով մեկ,

Որ ես իրավունք ունեմ ապրելու,

Եվ ապրեցնելու,

Գիտեմ արվեստը սովորեցնելու

Մենակ ապրելու:

Նորին Մեծություն ՄԵՆՈՒԹՅՈՒՆՆ եմ ես,

Տիրակալն եմ ես,

Երազանքների,

Տխուր մտքերի,

Ցավ-կարոտների:

Ես միակ տերը

Բանաստեղծական դողդոջ շուրթերի:

Ու չմոռանաք բարձր բղավել.

Այդ ո՞ր պոետն է գաղտնիք իմացել,

Եվ կարողացել գաղտնիքը պահել>:

Երազանքներս

Հեքիաթներ են ջինջ,

Կարոտում են քեզ,բայց քեզ չգիտեն:

Գուցե ծաղիկ ես,լեռան քերծերին,

Դեղ ես ամոքիչ,

Որ քեզ գտել եմ՝ իմ որոնածին:

Բանաստեղծ եմ ես (գուցե և մի քիչ)

Նորին Մեծություն, դե ուրեմն ինչ,

Ցույց տուր ճանապարհ

Քո մոլորվածին: